Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

ΕΟΡΤΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2011 του Σεβ.Μητροπολίτου Περιστερίου κ.κ.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ


Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,



« Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», ἀναγγέλλουν καί πάλι οὐράνιοι ἀπεσταλμένοι εἰς ὁλόκληρον τήν χριστιανικήν ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία στρέφει σήμερον τά βλέμματά της πρός τήν ταπεινήν Φάτνην τῆς Βηθλεέμ διά νά προσκυνήσῃ νοερά μέ ἀπέραντην εὐλάβειαν καί σεβασμόν τό Θεῖον Βρέφος. Τοῦτο δέ διότι ἀπό τό Οὐράνιον Φῶς τῆς Φάτνης ἀποκαλύπτεται ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Δημιουργός καί Κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἡ ἀληθινή περί Θεοῦ καί περί ἀνθρώπου γνῶσις. Ἀπό τήν ἴδιαν Φάτνην ἀνέβλυσε τό Θεῖον Δῶρον τῆς εἰρήνης καί ἡ ἔννοια τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας.
Ἐπί εἴκοσι αἰῶνες ἀκούεται ὁ ὕμνος οὗτος. Τό « ἐπί γῆς εἰρήνη» ἀντηχεῖ εἰς τά ὦτά μας ἀπό τά παιδικά μας ἔτη. Αὐτό ὅμως συντελεῖ ὥστε νά ἔχωμεν συνηθίσει τήν φράσιν ταύτην καί συνήθως νά τήν ἀντιπαρερχώμεθα θεωροῦντες ταύτην κοινήν μέ ἄμεσον ἀποτέλεσμα νά μή προσέχωμεν πλέον τό βαθύτερον νόημα καί περιεχόμενόν της. Ἀλλ’ ἰδού, σήμερον περισσότερον ἀπό ἄλλοτε, σήμερον, πού βιώνοντας τήν καθημερινήν πραγματικότητα διαπιστώνομεν συνεχῶς ὅτι ἡ φιλτάτη ἡμῶν Πατρίς εὑρίσκεται εἰς ἕν ἄνευ προηγουμένου πολλαπλοῦν ἀδιέξοδον ἐκ τοῦ ὁποίου δέν δύναται νά ἐξέλθη εἰ μή μόνον δι΄ ἑνός θαύματος, ἡ ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος μᾶς δίδει νέαν ἀφορμήν διά νά προσέξωμεν περισσότερον τάς λέξεις ταύτας τοῦ γλυκυφθόγγου ἀγγελικοῦ ὕμνου, νά προβληματισθῶμεν, νά ἐμβαθύνωμεν καί νά ἀφυπνισθῶμεν πνευματικῶς, προκειμένου νά κατανοήσωμεν ποία εἶναι αὐτή ἡ εἰρήνη τήν ὁποίαν προσφέρει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί ποία ἡ μεγάλη διαφορά ἀπό τήν εἰρήνην τήν ὁποίαν ἡ ἀνθρωπίνη σκέψις καί φιλοσοφία συνήθως ἐπαγγέλλονται μακράν τῆς κεντρικῆς αὐτῆς πηγῆς, τόν Ἰησοῦν Χριστόν.

Σήμερον ὅλοι ἀνεξαιρέτως διαπιστώνομεν ὅτι ἡ ἐποχή μας διακρίνεται διά τήν μεγάλην εἰς ἔκτασιν ἀνάπτυξιν τῆς εἰρηνοφίλου φιλολογίας, μέ ποικίλα βιβλία, συγγράμματα, ἐκπομπάς, ὁμιλίας. Καί ὅμως ἰδού ποία εἶναι ἡ σημερινή τραγική πραγματικότης διά τήν χώραν καί διά πάντας ἡμᾶς ἀνεξαιρέτως :


Ἡ τάξις τῶν δεινοπαθούντων ἀνέργων ἀδελφῶν μας ἔχει ἤδη ξεπεράσει τό ἕνα ἑκατομμύριο καί αὐξάνεται μέ ταχύτατον ρυθμόν, οἱ νέοι μας ἡλικίας 25 μέ 30 ἐτῶν, πτυχιοῦχοι, μεταπτυχιοῦχοι, τεχνῖται κ.λ.π., οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τό κατ’ ἐξοχήν ἐλπιδοφόρον δυναμικόν διά τήν πρόοδον καί τήν ἀνάπτυξιν τῆς Πατρίδος μας, ἀναγκάζονται νά ἀναζητήσουν ἐργασίαν εἰς τό ἐξωτερικόν, ἐγκαταλείποντες τήν μάναν ἑλληνικήν γῆν ἡ ὁποία τούς ἐγέννησε, ἐμόρφωσε καί ἐπένδυσε τάς ἐλπίδας της εἰς αὐτούς καί τώρα τούς ἐκδιώκει καί τούς ἀποστέλλει εἰς τήν ξενητειάν. Οἱ πτωχοί γίνονται ὁλονέν καί περισσότερον πτωχότεροι, οἱ πλούσιοι πλουσιώτεροι καί οἱ ἀσθενέστεροι κοινωνικῶς καί οἰκονομικῶς, μή δυνάμενοι πλέον νά ἀντιμετωπίσουν τάς πολλαπλᾶς καθημερινάς κοινωνικάς καί λοιπάς πρώτας αὐτῶν ἀνάγκας εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ὑποχρεωμένοι νά ζήσουν κάτω ἀπό τό ἐπιτρεπτόν ὅριον πτωχείας. Οἱ ἄστεγοι, οἱ ὁποῖοι μόνον εἰς τήν περιοχήν τῆς πρωτευούσης ἔχουν ξεπεράσει σήμερον τούς εἴκοσι χιλιάδας, αὐξάνονται ἁλματωδῶς καί καθημερινῶς ἀναζητοῦν νά εὕρουν ἕνα χῶρον νά κοιμηθοῦν εἰς παγκάκια, εἰς τάς εἰσόδους τῶν πολυκατοικιῶν, εἰς τούς διαδρόμους τῶν νοσοκομείων τυλιγμένοι εἰς βρώμικας κουβέρτας, ἐνῷ ἡ ὑπόλοιπη κοινωνία μιᾶς θεωρουμένης εὐνομουμένης πολιτείας ἀντιμετωπίζει τούτους ξηλώνοντας τά παγκάκια..., ἕτεροι συνάνθρωποί μας στεροῦνται ἰατροφαρμακευτικῆς περιθάλψεως, ἄλλοι ἀναζητοῦν ἕνα κομμάτι ψωμί ἐντός τῶν κάδων τῶν ἀπορριμμάτων, ἕτεροι μιμούμενοι τόν Ἅϊ Γιάννη τοῦ Βίκτωρος Οὐγκώ ἀναγκάζονται νά γίνουν κλέπται καί διαρρῆκται τῶν πολυκατοικιῶν, ἄλλοι τέλος ἀναζητοῦν λύσιν τῶν μεγάλων καί καθαρῶς καθημερινῶν ὑπαρξιακῶν προβλημάτων τους καταφεύγοντες εἴτε εἰς τά ψυχιατρεῖα εἴτε εἰς τό σύνδρομον τῆς αὐτοκτονίας. Ἕνεκα ἀκριβῶς τῆς μεγάλης ταύτης σημερινῆς δραματικῆς οἰκονομικῆς κρίσεως ἡ ἄλλοτε φιλήσυχος χώρα μας ξεπέρασε τάς χώρας τῆς Βορείου Εὐρώπης καί εἶναι σήμερον πρώτη εἰς τάς αὐτοκτονίας.


Ὅλα δέ αὐτά τά τραγικά γεγονότα τά ὁποῖα ζῆ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ὀφείλονται, ἀγαπητά μου ἐν Κυρίῳ τέκνα, εἰς τό γεγονός ὅτι παραπλανηθέντες ὑπό τοῦ ἀκραίου εὐδαιμονισμοῦ καί τῆς ἀμέτρου καταναλωτικῆς κοινωνίας ἀναζητούσαμεν καί ἴσως ἀναζητοῦμεν ἀκόμη τήν εἰρήνην εἰς κίβδηλον ὁμοίωμα τῆς ἀληθοῦς εἰρήνης, τῆς εἰρήνης τοῦ Χριστοῦ. Ἕνεκα τῆς ἀνεμποδίστου, ἀνενοχλήτου καί ἀσυδότου ἐλευθερίας τήν ὁποίαν ἐπελέξαμεν ἡμεῖς διά νά ζήσωμεν ἄνευ οὐδενός πνευματικοῦ, ἠθικοῦ καί κοινωνικοῦ φραγμοῦ καί διά νά ἀπολαύσωμεν τά ὑλικά ἀγαθά ὡδηγήθημεν εἰς τά πολλαπλᾶ ἀτομικά, οἰκογενειακά, ἐργασιακά, κοινωνικά καί ἐθνικά ἀδιέξοδα ἐκ τῶν ὁποίων διερωτώμεθα πῶς καί τίνι τρόπω θά ἐξέλθωμεν ὥστε νά ἐπανεύρωμεν τόν παλαιόν καί ὡραῖον καί εἰρηνικόν κατά πάντα ρυθμόν τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς. Τόν ρυθμόν ἀκριβῶς τοῦτον δέν θά δυνηθῶμεν νά ἐπανεύρωμεν ἐάν καί ἐφ’ ὅσον δέν κατανοήσωμεν πλήρως καί ἐάν καί ἐφ’ ὅσον δέν βιώσωμεν αὐτήν ταύτην τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν εἰρήνην τοῦ Θεοῦ. Ἡ εἰρήνη ἀκριβῶς αὕτη τήν ὁποίαν χαρίζει ὁ Χριστός, σημαίνει συγχρόνως καί εἰρήνην τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν πλησίον, εἰρήνην οἰκογενειακήν καί εἰρήνην γενικήν, σημαίνει ὑπέρβασιν τοῦ ἐγώ καί ταύτισιν τούτου μέ τό ἡμεῖς. Ἐπιπροσθέτως σημαίνει ἀπεριόριστον ἀγάπην πρός τόν πλησίον, ἀγάπην πρός πάντας ἀνεξαιρέτως μέ τούς ὁποίους ἐρχόμεθα εἰς ἄμεσον ἐπικοινωνίαν. Πλήν ὅμως, ὡς παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, « ἀγαπᾷ πάντας ἀνθρώπους ὁ μηδέν ἀνθρώπινον » πάθος « ἀγαπῶν ». Ὁ Χριστός ἐξαφανίζει τάς ἔχθρας, τά μίση, τάς μάχας, τάς ἀδικίας. Ὅταν ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ἐπικρατῇ, ὁ Χριστιανός μόνον ἕνα πόλεμον δέχεται· πόλεμον ὄχι ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων καί διά τήν κατάκτησιν λαῶν καί ἐθνῶν, ἀλλά τόν πόλεμον ἐναντίον τῆς ἀδικίας, τοῦ ψεύδους, τῆς πλεονεξίας. Συγχρόνως δέ δεικνύει ἀγάπην πρός τήν ἀλήθειαν καί τήν κοινωνικήν δικαιοσύνην, τήν ἰσότητα καί τήν τιμιότητα, τῶν ὁποίων ἡ εἰρήνη εἶναι ὁ τέλειος καρπός.

« Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», ψάλλομεν καί πάλιν σήμερον καί ὁ ἀγγελικός αὐτός ὕμνος εἶναι περισσότερον ἐπίκαιρος καί ἀναγκαῖος διά τάς ταραγμένας ἀπό τήν ζάλην τῶν τραγικῶν ἡμερῶν ψυχάς μας. Καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μέσα ἀπό τό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ ἔχει νά ὁμιλήσῃ ἐφέτος βαθύτερον ἐντός τῶν ψυχῶν μας, ὡς κατά πάντα ἀληθής καί φιλόστοργος Μητέρα καί ὡς κατά πάντα ἀπολίτικος, ἀκομμάτιστος καί ἀνεξάρτητος ἀντικειμενικός πνευματικός, ἠθικός καί ἐθνικός ὀργανισμός. Διδάσκει καί βροντοφωνεῖ ὅτι « ζῇ Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν » ὁ ὁποῖος « ἀνάστησε αὐτεῖνο τό μικρό ἔθνος », κατά τήν πίστιν τοῦ Μακρυγιάννη, ὅτι ἡ ἐλπίδα πεθαίνει τελευταία, ὅτι παρά τήν σημερινήν κοινωνικήν καί οἰκονομικήν πρωτοφανῆ καί συνταρακτικήν λαίλαπα δέν ἦλθεν ἡ τελική κρίσις τοῦ κόσμου καί τῆς χώρας ἡμῶν, οὔτε ὁ κατακλυσμός τοῦ Νῶε, καί ὅτι ἀδιαμφισβητήτως ὑφίστανται ἀκόμη πολλά καί μεγάλα περιθώρια σωτηριώδους ἐξόδου, ἀνακάμψεως καί ἐπανορθώσεως τῶν τυχόν διαπραχθέντων καί ἐξακολουθούντων δυστυχῶς καί μέχρι σήμερον διαπραττομένων ἑκουσίων ἤ ἀκουσίων ὑπό τῆς πολιτικῆς καί πνευματικῆς ἡμῶν ἡγεσίας μεγάλων καί σοβαρῶν λαθῶν καί τῆς παραπλανήσεως καί παραπληροφορήσεως τῆς κοινῆς γνώμης διά λόγους μᾶλλον καθαρᾶς κομματικῆς ἐκμεταλλεύσεως καί λαϊκισμοῦ. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ Μητρόπολίς σας θά εἶναι καθημερινῶς εἰς τό πλευρόν σας κατά τάς δυσκόλους ταύτας ἡμέρας, θά μεριμνᾷ δι’ ὅλους ἐσᾶς ἐξακολουθοῦσα μέσῳ τῶν Ἐνοριῶν νά προσφέρῃ ἐπί μονίμου καθημερινῆς βάσεως φαγητόν εἰς τούς ἔχοντας ἀνάγκην. Τοὐλάχιστον αὐτό δύναμαι νά σᾶς τό ὑποσχεθῶ.


Μέ τήν ἐλπίδα καί τό ὅραμα ὅτι θά ἀνατείλουν καλλίτεραι ἡμέραι καί ὅτι ἀργά ἤ γρήγορα θά ξεπεράσωμεν τήν βαθυτάτην παροῦσαν πολλαπλῆν κρίσιν διά μίαν εἰσέτι φοράν σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι ὁσονδήποτε πυκνόν καί ἄν εἶναι τό σκότος, τό ὁποῖον περιβάλλει τόν κόσμον, ὁσονδήποτε μεγάλη καί ἄν εἶναι ἡ ὀδύνη, ὁσονδήποτε τό μῖσος, τό ὁποῖον συνταράσσει τήν γῆν μας, μεγαλώνει, τελικῶς ἡ χάρις καί τό φῶς τοῦ Ἁγίου Σπηλαίου θά καταυγάσουν τήν ζωήν μας. Ἀρκεῖ μόνον σήμερον νά μή σταθῶμεν ἐμπρός εἰς τήν Θείαν Φάτνην ὡς τυπικοί καί ψυχροί προσκυνηταί, ἀλλά μέ τήν καρδίαν μας πλημμυρισμένην ἀπό πραγματικήν λατρείαν, μέ τήν ψυχήν μας ἐξαγνισμένην καί καθαράν, ἱκανήν νά αἰσθανθῇ, εἰς ὅλον τό βάθος της, τήν ἀγάπην καί τήν εἰρήνην, τήν ὁποίαν ὁ οὐρανός μέ τήν Γέννησιν τοῦ Κυρίου ἐδωροφόρησεν εἰς τήν γῆν.


Ὡς Ποιμενάρχης τῆς εὐλογημένης ταύτης περιοχῆς τοῦ Δήμου Περιστερίου εὔχομαι εἰς πάντας Ὑμᾶς, τά ἀγαπητά μου ἐν Κυρίῳ τέκνα, ὅπως: « ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν, φρουρήσῃ τάς καρδίας ὑμῶν καί τά νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἵνα πάντα ἰσχύητε ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι ὑμᾶς Χριστῷ ». «Ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἔσται μετά πάντων Ὑμῶν».


Δ ι ά π υ ρ ο ς ὑπέρ πάντων Ὑμῶν εὐχέτης πρός Θεόν, Λόγον σαρκωθέντα


+ Ο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ


















Δεν υπάρχουν σχόλια: